Het is inmiddels vaste prik: elke zomer komt Caspar, een van onze jongeren uit Zoetermeer, ons opzoeken. Het was alweer het vierde achtereenvolgende jaar, bijna een lustrum dus! Ook dit keer beleefden we weer de nodige avonturen en dat begon al de dag dat hij aankwam. Ik had zijn aankomstdag verkeerd op onze kalender gezet, maar gelukkig stuurde hij vanuit Nederland nog een ‘tot straks’ appje, anders had’ie moederziel alleen op het vliegveld gestaan! We moesten dus ‘s ochtends even vliegensvlug onze plannen omgooien zodat ik richting New York City kon om hem van JFK Airport op te halen. En dat leverde een flink avontuur op…
Ik had al bedacht eerst even lekker naar de Ikea in Paramus, NJ te gaan want daar kom ik niet vaak en dat lag nu mooi op de route. Dus daar heb ik een paar heerlijke uurtjes doorgebracht voordat ik verder reed. Ik wilde voorkomen tijdens de spits naar JFK te moeten rijden want het is nogal een drukke route over Manhattan, dus ik vertrok om half 4 voor wat een rit van een uurtje zou moeten zijn. Dat werd iets langer…Ik zag de onweerswolken al vlak na vertrek en hield mijn hart vast. En ja hoor, toen ik op de brug naar Manhattan stond brak het los. Met donderend geweld kwam een ongelooflijke stortbui naar beneden. De wegen zijn zo slecht daar dat je meteen helemaal niks meer ziet door het opspattende water. Iedereen gaat dan ook meteen stapvoets rijden en dus stond ik vast.
Maar het werd nog erger. De hoeveelheid regen was zo groot, dat de wegen onderliepen. ‘Flash flooding’ noemen ze dat hier en het is niet zonder risico’s. Mijn SUV staat gelukkig iets hoger op de wielen, maar je hebt natuurlijk voor geen meter grip. Ik moest een afslag nemen, maar de afrit was een ‘dip’ die helemaal onder water stond. Net toen ik zat te aarzelen of dat verstandig was of niet, zag ik de auto voor mij zover onder water komen dat zijn motor afsloeg. geen goed idee dus, dus reed ik door. Maar ja, nu moest ik op de TomTom vertrouwen en die stuurde mij Manhattan op…in de stromende regen…en het krankzinnig drukke verkeer…om vervolgens het signaal kwijt te raken. Ow, ik was niet happy.
Ik kon mij nog herinneren welke richting ik ongeveer op moest en reed dus meer op gevoel dan op wijsheid. En dat pakte gelukkig goed uit. Een telefoontje naar Rogier (hij kan via een app altijd zien waar ik ben met mijn telefoon) bevestigde dat ik op de goede weg zat. Maar de regenval was nog steeds hevig en op de matrix borden kwamen nu ook waarschuwingen voor flash floods. Wat een rit van een krap uurtje had moeten zijn, werd ruim twee en een half uur stress. Wat een ellende zeg.
Caspar was gelukkig gewoon geland (veel vliegtuigen waren vertraagd of omgeleid door het noodweer) en dus togen we richting huis. Maar door de stress van de heenweg was ik vergeten dat ik mijn tank leeg had. Ik had moeten tanken op het vliegveld, maar dacht er pas aan toen mijn lampje aan ging. Niet handig dus. Caspar spotte een tankstation in een niet zo fijne wijk en ik maakte een stevige draai om er op tijd op te draaien. Daarbij raakte ik de stoeprand vol, die ik in het donker niet had gezien (slechte wijken hebben meestal geen verlichting hier…).
Op het tankstation hingen wat mensen rond en een wat oudere, zeer onverzorgde African-American man kwam meteen naar me toen toen ik uitstapte om te tanken. Dat ging hij wel voor me doen. Ik bedacht me razendsnel dat dat me geld ging kosten, maar dat dat wellicht wel de meest verstandige keuze was. Hij zag eruit alsof hij het geld wel kon gebruiken en ik kon zijn ‘bescherming’ wel gebruiken. Grappig zoals je in een spilt second zo’n afweging maakt! Dus liet ik hem tanken terwijl ik ondertussen een vriendelijk kletspraatje met hem maakte over het noodweer (hij was idd dakloos en zijn slaapplek was helemaal weggespoeld). Net toen ik was cash uit de auto wilde pakken om aan hem te geven zag ik het…mijn hart zonk in mijn schoenen. Lekke band. Kapot gereden op die stomme stoeprand.
De man zag het ook en hij had meteen een oplossing: hij wilde de thuiskomer er wel opzetten voor me. Veel keus had ik niet. Ik zette de auto heel iets verder op de stoep en de man ging aan het werk, met hulp van Caspar. Ik moest de halve auto leeghalen om erbij te kunnen (mijn thuiskomer zit uiteraard achterin in de kofferbak, maar daar lagen al mijn Ika aankopen). Dus signaleerde ik nar Caspar dat we beiden zowel de man, als zijn ‘vrienden’, als de auto in de gaten moesten houden. Ik had mijn paspoort en portemonnee alvast in mijn broekzak gedaan, evenals mijn mobiel. Niet echt een fijne situatie daar.
Maar die man wist overduidelijk wat hij deed en nog geen kwartier later zat de thuiskomer erop. Een maat van hem vulde die nog even met wat meer lucht en toen konden we weer rijden. Niet nadat ik de beide heren royaal had beloond voor hun hulp uiteraard…ik moest er later aan denken wat er was gebeurd als ik die man niet voor me had laten tanken en hem ‘afgewezen’ had. Was hij dan ook zo bereidwillig geweest? Ik wil er maar mee zeggen dat reddende engelen er ook uit kunnen zien als een dakloze zestiger in een slechte wijk!
Wij hadden in ieder geval nog een laaaaaange reis voor de boeg, want met een thuiskomer mag je niet harder rijden dan 50 miles/hour. Dat schiet niet op als je normaal 70 rijdt. En het is niet zonder risico in het donker, waar je veel langzamer rijdt dan de rest. Dus gingen de waarschuwingslichten aan en reden we de lange weg naar huis met slakkengang. Halverwege kwamen we midden in de nacht ook nog eens een uur in de file te staan door een ernstig ongeluk. Ja, dat kon er ook nog wel bij. Het was na 1 uur dat we thuis kwamen, maar we hadden het gered, veilig en wel.
Ik heb wel gezegd dat’ie de volgende keer de bus kan nemen 
De rest van de week was ook vol avonturen, maar gelukkig van het veel leukere soort…daarover de volgende keer meer!