Het was gisteren (zondag) weer een prachtige dag om te gaan hiken. Dit keer wilde ik eens naar een ander deel van de Adirondacks in plaats van de omgeving van Lake George. Dus reed ik een uur en een kwartier richting het noordwesten, volledig over provinciale wegen. Dat op zich was al een scenic route dwars door dorpjes, stadjes, en mooie landschappen.
Ik kwam bijvoorbeeld door Gloverville, zo genoemd omdat hier veel leerverwerking plaatsvindt, o.a. in handschoenen. Gloverville is een typisch gevalletje vergane glorie. Er staan nog prachtige, mooi onderhouden huizen hoor, maar je komt ook langs afgetakelde panden, overwoekerd door onkruid. Meteen als je binnenrijdt staat er een half uitgebrand restaurant zielig te zijn in het zonnetje. Dat zou in Nederland dus allang gesloopt zijn. Mensen stonden voor piepkleine, oude, en kapotte huisjes op straat te bbq’en.
Mijn bestemming was Green Lake, een klein maar prachtig meertje in het Adirondacks Park. Daar kon ik de auto parkeren en vanaf daar een trail volgen naar twee verborgen meertjes die alleen te voet bereikbaar zijn: Stewart Lake en Indian Lake. Het was een relatief makkelijke hike, met alleen het eerste stukje een klim, maar daarna een glooiend bospaadje. Het was bij vlagen wel knap modderig en stukken moest je over beekjes heen. Daar heb ik met mijn mooie waterdichte boots geen last van, haha!
Indian Lake
De muggen waren ook goed aanwezig, maar gelukkig hielp de antimuggenspray voldoende om ze op afstand te houden. Nog een maandje en dan zijn de steekvliegen weer volop aanwezig (black flies), die zijn aanzienlijk minder makkelijk af te schrikken. Ze schijnen niet overal te zitten, dus maar eens goed research doen waar je dan nog wel een beetje veilig kunt lopen.
Ik besloot voorbij Stewart Lake te lopen en eerst door te gaan voor Indian Lake, het verste weg. Daar heb ik een heerlijk half uurtje doorgebracht aan de oever, genietend van de natuur en het mooie weer. Het enige geluid waren de vele vogels en de insecten; verder was het doodstil. Heerlijk. Toen ik met wat moeite een eindje langs de oever liep (er loopt geen pad om het meer heen), zag ik een beverdam. En ineens zag ik hem, meneer Bever, druk in de weer met iets. Ik wilde mijn telefoon pakken om een foto te maken, maar toen was ik al gespot en zocht hij een veilig heenkomen.
De beverdam…Helaas zonder meneer Bever!
Toen ik aan de terugtocht begon, kwam ik de eerste andere hikers tegen, zo rustig was het. Toen ik bijna bij Stewart Lake was, kwam ik een groep tegen van drie volwassenen en een stuk of zes, zeven kids variërend van pakweg vier tot zestien jaar. Ik had ze al van verre gehoord overigens, er kwam een significante hoeveelheid decibellen uit zowel de volwassenen als de kids. Het plan was blijkbaar om te gaan vissen, gezien de hengels die ze bij zich hadden. Verder droegen ze de nodige koelers met bier. Ik zag één van de kids een flesje water leegdrinken en zo op de grond gooien. Toen vervolgens één van de volwassenen aan mij vroeg hoe ver Indian lake nog was en of je daar makkelijk bij het water kon komen, heb ik iets heel stouts gedaan. Ik heb gelogen.
Ik zat naar die groep te kijken en moest aan meneer Bever denken en wat deze kids met zijn prachtige beverdam zouden doen. Iets zei me dat dat niet goed zou aflopen. Dus heb ik gezegd dat het nog een best eind lopen was (het was iets van 20 minuten) en dat je slecht bij het water kon (wat niet helemaal gelogen was, maar ook niet echt de waarheid – je kon er best bij als je iets langs de oever liep). Mijn strategie werkte wel want zij besloten voor Stewart Lake te gaan – voor mij reden om daar verder niet naartoe te lopen, Ik bedoel, met drie schreeuwende volwassenen en zes of zeven drukke kids is daar weinig lol aan.
Toen ik de trail verde terugliep, kwam ik achter elkaar rotzooi tegen die deze groep p de grond had gegooid. Lege flesjes, verpakkingen van snoep en zelfs koffiebekers. Ik was blij om te weten dat meneer Bever veilig was.
Vlak bij de parkeerplaats vond ik nog een meertje wat er uitzag alsof het een puzzel was, met zo’n perfecte weerspiegeling van de bomen in het water. Ik stond er met verbazing naar te kijken toen ik een onbekend zoemend geluid hoorde. In eerste instantie schrok ik, want het klonk als de moeder van alle steekbeesten. Maar toen ik zag wat dit geluid produceerde was ik in volle verwondering: een kolibrie.
In ons deel van Amerika komt een bepaald soort kolibrie veel voor (hummingbirds heten ze hier – toepasselijke naam gezien het geluid wat ze maken) en daar had ik er eentje van getroffen. Prachtig zoals die minivogeltjes in de lucht kunnen blijven hangen door razendsnel hun vleugels te bewegen…Helaas zat’ie niet lang genoeg stil om een foto te maken, maar de ervaring was bijzonder.
Even een foto van iemand anders om te laten zien hoe de kolibrie eruit zag…(photo credit: Curt Hart on Flickr, Creative Commons)
Ik reed tevreden naar huis, vervuld met een intense dankbaarheid. Het is zolang onze droom geweest om hier te wonen en op dit soort dagen word ik er bij bepaald hoe gezegend we zijn dat die droom is uitgekomen. En man wat is het hier mooi!