En toen was het eindelijk tijd voor onze eigen vakantie—iets waar we al twee jaar niet meer aan toe waren gekomen. Onze laatste vakantie was in mei/juni 2013 naar Italië, dus we waren er ook wel aan toe.
Onze bestemming was Cape Cod, een schiereiland iets ten zuiden van Boston. Het is een bekende toeristische bestemming, maar wij zaten helemaal aan het einde van het seizoen (op Cape Cod zelf waren de scholen alweer begonnen, maar ons district begon pas een week later) dus de grootste drukte was al weg.
We hadden een huisje gehuurd voor de week en dat bleek een prima uitvalsbasis te zijn. Ik moest wel een beetje lachen dat de reviews aangaven dat het huisje brandschoon is—wij hebben daar als Nederlanders toch een wat andere definitie van. Maar het was verder prima, al liepen we wel tegen wat issues aan. Zo waren de beloofde strandstoelen niet alleen verroest, maar ook gammel en vies (het weer zat erin) en dus hebben we zelf toch nieuwe moeten kopen. Dat was jammer, want we hadden prima stoelen kunnen meenemen maar deden dat niet omdat het niet nodig zou zijn. Hetzelfde gold voor de badlakens, die erg muf waren. Ik had zelf gelukkig drie strandlakens meegenomen, maar dat hadden er gerust meer kunnen zijn. Maar goed, we hebben het er verder prima mee gered en een heerlijke week gehad.
Onderweg naar Cape Cod zijn we eerst langs ‘Old Sturbridge Village’ geweest. Dat is een dorpje wat ze helemaal hebben teruggebracht/nagebouwd in de stijl van de kolonisten. Er liepen dus ook allemaal mensen rond gekleed in kleding van die tijd om demonstraties te doen en uitleg te geven, super interessant. Zo hebben we gezien hoe gezouten ham weer werd ‘ontzout’ om het te kunnen eten, hoe een pottenbakker mokken maakte, en hoe de drukpers in die tijd werkte.
Elian vond uiteraard niet alles even interessant, maar als hij ergens buiten kan rondlopen en spelen vindt hij het al snel goed 
Hij was overigens verrassen goed in een ouderwets spelletje: hoepels ‘jagen’. Je geeft eerst een houten hoepel een stevige zwieperd en vervolgens tik je hem iedere keer aan met een houten stokje om te sturen en de vaart erin te houden. Dat vond hij leuk! Rogier en ik konden nog herinneringen ophalen aan het lopen op stelten—en we konden het allebei nog steeds? Dat heb ik vroeger zo vaak gedaan met mijn oudste zus…
Ik vond het echt leuk om hier eens rond te lopen en zou het zeker aanraden aan mensen die in de buurt zijn (het ligt op twee uur rijden van ons) en die meer willen weten over de Amerikaanse kolonisten (wel, technisch gesproken Engelse kolonisten in wat later Amerika zou worden…).
We hebben de hele week een heerlijke mix gemaakt van uitrusten en niks doen en wat dingen bekijken. Ik zal een aparte post doen over de whale watch die we hebben gedaan met alle spectaculaire foto’s want dat was die ervaring wel waard! Er zat een zwembad bij het huisje (wat we zouden moeten delen met anderen op het terrein) en daar verheugde met name Elian zich erg op. Hij begint echt over zijn watervrees heen te komen en wilde graag zwemmen.
Het probleem was alleen dat de eigenares ons informeerde dat er een lifeguard aanwezig moest zijn, tenzij we zelf een CPR certificaat hadden (reanimatie). Nou hebben we dat beiden, alleen niet in Amerika gehaald (mijne stamt nog uit mijn tijd bij het MCH Westeinde Ziekenhuis en die van Rogier uit Duitsland). Op zich niet erg, als er inderdaad maar een lifeguard was. Maar die was er dus telkens niet. Na wat heen en weer sms’en en bellen met de eigenares vonden we het welletjes en hebben we de beproefde Nederlandse methode van burgerlijke ongehoorzaamheid gevolgd. Rogier wist slinks de code van het hangslot te achterhalen en vervolgens zijn we gewoon gaan zwemmen. Don’t ask, don’t tell noemen ze dat hier. Erg effectief.
Elian heeft genoten en durfde gaandeweg de week steeds meer. Eerst bleef hij nog in het ondiepe, maar aan het einde van de week sprong en zwom hij ook gewoon in het diepe. Echt ‘mooi’ zwemt hij nog niet en lang houdt hij het ook nog niet vol, maar dat komt allemaal wel. Onze eerste zorg was om hem over die angst voor water heen te krijgen en dat is gelukt. Het gave was dat de dag dat we terugkwamen van vakantie (tevens de laatste dag dat alle openluchtzwembaden open waren, die sluiten allemaal na ‘Labor Day’), hij nog even van de duikplanken is afgesprongen!
Aan het begin van de zomer was dat echt zijn droom en zijn doel: om van de hoge duikplank af te durven. En stapje bij beetje heeft hij het voor elkaar gekregen, door iedere keer iets meer te durven. En toen het eenmaal zo ver was liep hij zo de hoge duikplank op en sprong eraf! Ik vond het megaknap, want hij had niet alleen watervrees, hij heeft ook stevig hoogtevrees! Misschien groeit hij dus ook dar overheen…wij zijn in ieder geval erg trots op onze kanjer. In het filmpje wat ik gemaakt heb kun je zijn vorderingen mooi volgen!
Cape Cod is echt prachtig. Er komen ook veel beschermde diersoorten voor, zoals walvissen en bepaalde vogels. Maar je treft er ook vossen aan (er stak er eentje vlak voor onze auto de weg over), ladingen bijzondere vogels, zeehonden, en…great white sharks. Die hebben we gelukkig niet gezien, haha!
Het is zoals eerder gezegd een bekende vakantiebestemming, ook voor de rich and famous. Die trekken overigens vooral naar twee eilanden voor de kust van Cape Cod: Martha’s Vineyard en Nantucket. Daar zijn wij niet geweest—ik had dat best leuk gevonden maar de ferrytocht is knap prijzig en ik had zo’n vermoeden dat Elian hier weinig aan zou vinden. Evengoed troffen we ook op Cape Cod zelf prachtige (vakantie)huizen aan.
Een bijzonder stadje is Provincetown, vaak afgekort tot P-town. Het is een kleurrijk stadje met bont geschilderde houten huizen in een leuke winkelstraat (niet autovrij—het blijft natuurlijk Amerika he?). Hier vertrekken ook diverse ferry’s en ook onze whale watching tour. Bijzonder is dat P-town ook echt een trekpleister is geworden voor what hier alternative lifestyles worden genoemd, vooral voor homoparen. Als je er rondloopt, valt dat ook meteen op hoeveel homoseksuele en lesbische stellen je ziet. Die nadruk op seksuele vrijheid zeg maar levert soms ook wel wat lastigere situaties op, bijvoorbeeld met expliciete winkels (winkels in seksspeeltjes) of posters (met travestieten, of aankondigingen van gay strip shows). Zeg maar een beetje als op de Wallen, alleen dan in een omgeving waar je het wat minder verwacht. We hebben Elian dus af en toe gevraagd om maar even de andere kant op te kijken en dat deed hij keurig.
Uiteraard hebben we ook lekker aan het strand gezeten. Dat was voor Elian de eerste keer (althans, dat hij zich kon herinneren—hij is als baby en peuter wel naar het strand geweest) en hij vond het maar matig. Het zwemmen in de zee vond hij niks, vanwege alle zeewier en schelpen. Hij had ook geen waterschoenen dus dat hielp ook niet. Maar Rogier en ik genoten! We zijn ook nog een keer tegen de avond naar het strand geweest en hebben toen prachtige foto’s kunnen maken.
Na een weekje Cape Cod zijn we doorgereden naar Boston, met onderweg nog een bijzonder bezoek aan een schip…maar daarover de volgende keer meer!
