Toen we 11 jaar geleden een rondrit maakten door New England (de naam voor de noordoostelijke staten Vermont, New Hampshire, Massachusetts, Maine, Connecticut en Rhode Island), zijn we ook gaan walvissen spotten. Dat was een bijzondere belevenis, ondanks het matige weer (we voeren uit in dichte mist) en het feit dat we de walvissen van redelijk ver weg zagen.
Ik wilde het erg graag nog eens doen, ook om Elian te laten zien hoe geweldig mooi en indrukwekkend walvissen zijn. Maar we hadden dus niet zulke hele hoge verwachtingen eerlijk gezegd. Dit keer voeren we uit vanaf Provincetown en dat bleek achteraf een gouden greep.
We waren nog geen half uur onderweg toen we de eerste walvissen al zagen. Wat op afstand, maar duidelijk herkenbaar. Ik was wat teleurgesteld dat de kapitein na even vaart te minderen besloot door te varen, bang als ik was dat we er niet meer tegen zouden komen.
Die angst was ongegrond. We hebben in de ruim drie uur dat we op zee waren tientallen walvissen gezien, vooral veel humpback whales. En oh, wat waren ze mooi!
Onze bestemming was de ‘Stellwagen Bank’, een ‘bank’ in de Cape Cod Bay waar veel walvissen komen om zich te voeden. Omdat de zee daar veel minder diep is, kunnen ze makkelijker aan voedsel komen.
Onze timing was ook perfect, want we zaten in de fase dat de walvissen zich voeden door gewoon met open bek in het water te zwemmen, een hele hap water en vis te nemen en vervolgens te ‘filteren’. Bijzonder is dat ze de vogels toestaan om de resten (resten vis, maar ook kleinere zeedieren die de walvissen niet eten of die er weer uit komen) op te eten, soms zelfs van hun lijf af of uit hun bek. Je kunt dit op onze foto’s ook goed zien.
Je kon de walvissen dus ook spotten door de zwermen vogels te volgen. Als je die ergens heen zag vliegen, wist je dat de walvissen zo naar boven kwamen.
Vervolgens zag je eerst een grote lichtgroene vlek in het water (de onder-water reflectie van de walvis) en dan kwamen ze boven. We zijn ook een aantal keren getrakteerd op dat prachtige ‘spuiten’ wat ze doen. Wat een machtig mooi gezicht!
Elian vond het ook prachtig, al merkte je wel dat hij het op een gegeven moment welletjes vond. Ach ja, de attentiespanne van een 7-jarige he? 
Hij was trouwens wel erg goed in het op afstand spotten van de walvissen – er mankeert hem overduidelijk niets aan zijn ogen!
Er was ook een Duits gezin aan boort van ons schip (een soortgelijk schip als op de foto hierboven) uit Neurenberg. Hun Engels was niet geweldig, gaven ze zelf toe, en ze hadden veel moeite om de uitleg van onze tour guide te volgen. Dus ben ik wat gaan vertalen en heb ik erg gezellig met hen staan kletsen. Zij hoorden overigens onmiddellijk waar ik Duits had geleerd, want blijkbaar heb ik niet alleen een Nederlands accent als ik Duits spreek, maar ook een onmiskenbare Bayerische tongval. Ha!
Anyways, het was een fantastische ervaring zoals jullie kunnen zien en lezen. Rogier heeft overigens de foto’s gemaakt (die is op zulke momenten net even handiger met de instellingen van onze spiegelreflex) en ik heb staan filmen. Hier boven dus ook nog even wat beelden, voor wie er geen genoeg van kan krijgen